Bij nader inzien is een multimediaal project waarin je meegenomen wordt in mijn ontwikkeling van kind tot volwassene. In de vorm van een installatie bestaande uit fotografie, video en tekst, toon ik mijn confrontatie met onverwerkte emoties vanuit drie leeftijden: tien, zestien en tweeëntwintig. Er ontvouwt zich een zoektocht naar een plek waar ik deze gevoelens kan laten rusten.
zestien
Of ik mee wilde gaan zwemmen.
De laatste keer dat ik ging zwemmen liet ik mezelf zinken tot de bodem van de vaargeul. Ik voelde de koude modder die zo glibberig was dat ik niet kon voelen waar het water ophield en de modder begon. Ik vroeg me af hoeveel winkelkarretjes er op dat moment op de bodem zouden liggen. Vroeger, als we van het bruggetje afsprongen, maakten we elkaar bang met het idee onder water vast te komen zitten aan zo'n kar, of je op zijn minst te bezeren aan een uitstekend stuk roestig metaal.
Daar, op de bodem van het water, was de beste verstopplek geweest als zuurstof geen probleem was. Dan zou ik daar blijven tot de losse velletjes van mijn duimen opgelost waren en mijn huid zo week voelde als de modder tussen mijn tenen. Af en toe zal de rust van de ogenschijnlijk stille onderwaterwereld onderbroken worden door het schrille geluid van de motor van een voorbij varende boot. Onder water weet je eerder wanneer je moet gaan opletten dat er niet over je heen gevaren wordt dan als je boven water bent, maar om te zien welke kant je uit moet wijken moet je toch je kop boven water steken.
Lieve keek me hoopvol aan na het stellen van haar vraag. Het warme licht van de kamerlampen streelde haar gezicht. Ze was dronken en dat was niet de eerste keer. Bo stond naast haar. Zij was dronken en dat was wel de eerste keer. Ik hoorde mijn vrienden achter mij discussiëren. Waarschijnlijk ging het over politiek, precies zoals ik van ze gewend ben. "Ik haal wel handdoeken" zei ik en ik nam de trap naar boven. Ik pakte de grootste badhanddoeken die we hadden: het water zal wel koud zijn in februari.
